Dodatkowe posiłki dla pracowników a PIT

Niekorzystne dla pracowników stanowisko dyrektor KIS zajął w przypadku pracodawcy, który zorganizował przyzakładową stołówkę wraz z zapleczem kuchennym dla swoich pracowników. Miało to zapewnić im możliwości zjedzenia obiadu bez opuszczania terenu zakładu pracy. W tym celu zaadoptował pomieszczenia na terenie swojego zakładu, wyposażając je w stoły, krzesła, lodówki, kuchenki mikrofalowe, drobne wyposażenie kuchenne oraz miejsca do zmywania. Posiłki (obiady) dla pracowników dostarczała firma zewnętrzna. Zapewnienie takiej możliwości było szczególnie istotne w przypadku pracowników fizycznych, którzy nie mogli odejść od maszyny w dowolnym momencie i którzy nie mogli spożywać posiłku na stanowisku pracy.

Dyrektor KIS odniósł się do wyroku TK z 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13), który uznał, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem, jeżeli spełnia określone warunki, czyli:

• pracownik wyraził zgodę na przyjęcie nieodpłatnego świadczenia (skorzystał z niego w pełni dobrowolnie);
• świadczenie zostało spełnione w interesie pracownika, a nie w interesie pracodawcy, i przyniosło mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść;
• korzyść ze świadczenia jest wymierna (również w postaci zaoszczędzenia wydatku) i jest przypisana indywidualnemu pracownikowi, co oznacza, że korzyść ta nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów);
• pracownik faktycznie otrzymał dane świadczenie, a nie tylko mógł je potencjalnie otrzymać.

W odniesieniu do tego wyroku dyrektor KIS uznał, że w tym przypadku spełniono warunek zgody pracownika na przyjęcie świadczenia, skoro korzystał on z zapewnionego i dofinansowanego przez pracodawcę posiłku. Co ważne w tym przypadku, koszty wyżywienia pracownik musi ponosić niezależnie od tego, czy jest w pracy, czy w domu. Zatem wartość dofinansowania posiłku jest w tym przypadku wydatkiem ponoszonym przez pracodawcę w interesie pracownika i w ten sposób stanowi dla pracownika korzyść.

Pracownik nie musiał w czasie pracy ponosić całkowitych wydatków na wyżywienie – które tak czy inaczej by ponosił. Poza tym, pracownik odnosi wymierną korzyść z tego świadczenia. Była ona bowiem wymierna i przypisana indywidualnie pracownikowi. Kwota dofinansowania do posiłku wynosiła w tym przypadku 8 zł dla każdego pracownika. A zatem pracodawca może przypisać poniesiony koszt bezpośrednio konkretnemu pracownikowi.